Służebnica Boża czy też Sługa Boży – określenie oznaczające osobę zmarłą, otoczoną kultem prywatnym, wobec której rozpoczęto proces beatyfikacyjny.

Proces beatyfikacyjny może się rozpocząć najwcześniej 5 lat po śmierci kandydata. Jedynie papież może ten czas skrócić – jak było w przypadku procesu Jana Pawła II. Przesłuchania świadków na temat życia osób otoczonych kultem prywatnym (w wypadku, gdy istnieje obawa, że nie będą mogli złożyć zeznań po wszczęciu procesu, np. ze względu na stan zdrowia czy wiek), może odbywać się przed formalnym otwarciem procesu „by nie zginęły dowody” (łac. nepereant probationes). Proces jest prowadzony przez Trybunał Beatyfikacyjny. Na jego czele stoi postulator, którego zadaniem jest udowodnienie m.in. heroiczności cnót kandydata (łac. Positio super virtutibus). Jawność postępowania ogranicza się do I sesji. W stosunku do dalszych wydarzeń członkowie Trybunału i świadkowie zobowiązani są do zachowania tajemnicy. Dokumentacja zbierana jest na szczeblu lokalnym, w diecezji do której należał kandydat. Następnie wniosek o beatyfikację przekazany jest Stolicy Apostolskiej, gdzie rozpatruje go specjalna komisja. Kluczowymi momentami procesu są stwierdzenie heroiczności cnót Sługi Bożego oraz kanoniczne stwierdzenie, że za jego wstawiennictwem dokonał się co najmniej jeden cud. Brane są pod uwagę jedynie cuda, które miały miejsce po śmierci kandydata na ołtarze. Nieco inaczej przebiega proces męczenników, gdzie do beatyfikacji cud nie jest wymagany. Obecnie proces beatyfikacyjny regulowany jest przez konstytucję apostolską Divinus Perfectionis Magister wydaną 25 stycznia 1983 roku przez papieża Jana Pawła II.

Służebnica Boża, Sługa Boży (łac. Servus Dei) – jest to określenie stosowane w Kościele katolickim oznaczające osobę zmarłą, otoczoną kultem prywatnym, wobec której rozpoczęto proces beatyfikacyjny. Kiedy Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych przychylnie oceni życie i cnoty kandydata, a jej relację zatwierdzi papież, zostaje ogłoszony dekret o heroiczności cnót Positio super virtutibus, a zmarłemu przysługuje tytuł „Czcigodny Sługa Boży”.

W Kościele katolickim błogosławionym określa się osobę zmarłą, która za życia odznaczała się szczególnymi cnotami inspirowanymi doświadczeniem religijnym jak również z powodu swojej religii poniosła śmierć męczeńską. Po przeprowadzonym procesie beatyfikacyjnym Kościół w akcie beatyfikacji zezwala na publiczny kult takiej osoby w skali lokalnej, np. diecezji lub ograniczonej do pewnej grupy wiernych, np. zakonu czy zgromadzenia zakonnego.