Wyprowadziła zakon benedyktynek z kryzysu, w którym znalazł się on w czasie reformacji – tak pod względem materialnym jak i duchowym.
Matka Mortęska zreformowała swój klasztor ściśle według idei Soboru Trydenckiego, zarówno pod względem duchowości, jak i w sferze prawa zakonnego (z pewnym jednak złagodzeniem w kwestii klauzury).
Magdalena Mortęska gorliwie podjęła się swoich obowiązków. Obejmowały one swym zasięgiem takie dziedziny jak : kształtowanie duchowości i życia wspólnoty, troska o byt materialny, prawodawstwa oświatowo-wydawniczego, spraw fundacyjnych i dzieł charytatywnych.
Rozpoczęła reformę życia zakonnego od położenia fundamentu ubóstwa i posłuszeństwa.
Przełożona, dołączyła do tego ćwiczenia w modlitwie, w czytaniu i umartwianiu. Wprowadziła też zmetodyzowane rozmyślanie i wymagała, by siostry pisały medytacje. Zmieniony został porządek dnia, Został on ujęty w deklaracjach chełmińskich. Było tam przewidziane prawie osiem godzin snu, podzielonego na dwie raty, przed i po jutrzni; codziennie dwie Msze święte; dwa posiłki w ciągu dnia; godzina rozmyślania; małe oficjum maryjne; czas na pracę; na lekturę; na krótką rekreację a wszystko w ramach normalnego rytmu chórowych godzin kanonicznych.
Od samego początku cieszyła się ogromnym napływem kandydatek: w ciągu swoich półwiecznych rządów przyjęła ponad 200 profesji, co pozwoliło jej posłać zakonnice na 8 nowych fundacji. Wydarzenia te odbiły się głośnym echem w Polsce i dotarły aż do Rzymu. Po kilku latach oba te klasztory rozwijały się tak szybko, że s. Mortęska zaczęła wysyłać swoje siostry do innych klasztorów na terenie Polski, aby i tam zaprowadzić odnowione życie zakonne.
Podziel się.!